De gebeurtenissen in Oss van afgelopen week maken je kijk op de wereld weer anders. De dood van jonge kinderen grijpt iedereen aan. Mensen zoeken elkaar op om samen verder te kunnen. Het leed was niet te overzien. Iedereen die ik sprak kreeg kippenvel als ze dachten aan wat er gebeurd was. Hoe was het mogelijk? En het besef dat het ‘ons’ gelukkig niet is overkomen. Maar ‘wij’ leven mee met alle betrokkenen.
De verschrikking maakt dat we solidair zijn en op allerlei manieren ons medeleven willen uiten. Wat ik me dan wel afvraag is waarom er zo iets vreselijks moet gebeuren om elkaar weer te waarderen en elkaar te ondersteunen. In de dagelijkse werkelijkheid zijn we tegenwoordig nogal op ons zelf gericht. De telefoon is heilig en het eigenbelang staat voorop. Het is vooral belangrijk te laten zien hoe goed je het hebt en welke leuke dingen je allemaal doet.
Als de dood dichtbij komt, doet dit er allemaal niet toe. Bij elkaar zijn en elkaar steunen staat voorop. Mijn hoop is dat dit stand houdt. Het maakt onze dorpen weer ‘als vanouds’. De menselijke waarde als uitgangspunt. Ik denk dat het zou bijdragen aan een meer sociale en solidaire samenleving.